Published by Malaysiakini & New Straits Times, images from Malaysiakini.
A failed state, or, failed government, is when all things cease to function — especially the rule of law.
Yet, rule of law, according to the likes of classical political theorists like Thomas Hobbes, can only be enforced by “the Leviathan”; what we normally called a state.
Others like John Stuart Mill and Jean Jacques Rosseau argued that with or without a state to enforce the rule of law, the social contract between the citizenry is enough to maintain the collective cohesion to keep a society intact.
As an ex-colony of the British Empire, Malaysia has the residuals of the English of Anglo-Saxon system.
Under the English legal system, laws are shaped and made on the basis of previous precedents, even when there is no Constitution; as is the case with the United Kingdom.
Pakatan Harapan, one must remember, inherited the best of all features above on May 9, 2018. But Harapan also inherited a kleptocratic system that emptied, if not completely, disembowelled the administrative, fiscal, financial and judicial systems wholesale.
When the laws came close to nabbing Prime Minister Najib Abdul Razak in July 2015, soon after the release of the report of the US Department of Justice, several investigating officers in Malaysia who were bent on doing the right thing were charged under Section 124 of Penal Code.
The latter allows the detention and arrest of any one of up to 20 years or more for ostensibly challenging the democratically elected government.
Had Najib and BN government won on May 9 last year, the legal and police fraternities would likely have witnessed one of the worst infamies.
Countless whistleblowers, some of whom included the likes of the current Inspector-General of Police Abdul Hamid Bador, would have been put under arrest for trying to undermine a democratically elected government.
I was not spared too. Arrested, detained, interrogated and released on police bail just for tweeting on 1MDB-related issues.
The laws on fake news, which were passed by Najib and BN, would have been used against local and foreign journalists in Malaysia, some of whom were writing in Financial Times, The Washington Post, the Wall Street Journal, South China Morning Post, and The Economist.
Malaysia, in other words, was well on the way to becoming both a banana republic and a kangaroo court.
But Malaysia was saved from the precipice of both kleptocracy, kakistocracy, and, more importantly, an aristocracy that has gone amok.
Only the rules and orders from the top were right. All others were wrong. In that sense, only Najib and his wife constituted the first and final voice on all issues.
Little wonder the natural transition of Najib, after his fall, was a social media blitz that tried to challenge the opinions of all Malaysians and non-Malaysians who were sick of his denials and lies. The outcome?
‘Malu Apa Bossku?’ — a PR campaign that was meant to appeal to the B40, hoping that this group of impoverished people would take a liking to the prospect of gravitating to the infamous duo, in exchange for financial returns.
Come what may, Malaysia under Harapan has not become a failed state. It is one that has internalised and imported some of the dysfunctionalities of the Najib regimes but it has not failed abjectly and abysmally.
There are three reasons. First of all, even if the Kuala Lumpur Stock Exchange (KLSE) is one of the non-performers in Asia, one has to contend with the fact that Malaysia is a trade-dependent exporting country.
When the US and China are in the thick of a high tech-trade war, the repercussions on the semiconductor industries in Penang Duty Free Export Zones, are bound to be direct.
Stocks cannot perform when Washington and Beijing are in a head butt. All Malaysia can do is watch and hope to be spared from the more deleterious effects of a major trade war.
Secondly, Malaysia cannot be expected to jump like a proverbial springbok, even if Prime Minister Dr Mahathir Mohamad is bent on transforming the country into Asian Tiger once again.
Between 2003 and 2018, two prime ministers malperformed. That’s a lot of cobwebs and vested interest to be cleared.
Thirdly, Malaysia cannot perform well, precisely because the previous administration has willy-nilly locked Malaysia into unfair contracts, such as those in ECRL.
If Malaysia withdraws from the contract, punitive charges by the billions of ringgit would be imposed. When they do, especially if Malaysia cannot pay the RM1.2 trillion debt, our ratings across Fitch, Moody’s and Standard and Poor’s will take a severe beating.
Malaysia is not falling. Nor is it failing. It is trying to pick up the pieces of the previous administration.
A failed state is when the cost of living is not merely escalating, but spirals beyond the reach of most.
Dr. Rais Hussin is President & CEO of EMIR Research, an independent think tank focused on strategic policy recommendations based upon rigorous research.
Diterbitkan oleh Malaysiakini.
Negara gagal, atau kerajaan gagal, wujud apabila semua tidak berjalan seperti yang dirancanakan, terutamanya kedaulatan undang – undang.
Rule of law, menurut Thomas Hobbes, ahli teori politik klasik, hanya boleh dikuatkuasakan oleh ‘Leviathan’, atau entiti yang biasa kita panggil sebagai ‘negara’.
Terdapat juga pemikir lain, seperti John Stuart Mill dan Jacques Rosseau, yang mengatakan kontrak sosial bersama rakyat memadai untuk mengekalkan perpaduan kolektif dalam masyarakat. Sama ada dengan atau tanpa sebuah negara untuk menguatkuasakan kedaulatan undang-undang.
Sebagai bekas jajahan Empayar British, Malaysia masih mengamalkan sistem perundangan Inggeris. Di bawah sistem itu, undang-undang dibuat berdasarkan duluan atau precedent, walaupun tiada perlembagaan – seperti di United Kingdom.
Pakatan Harapan (PH) telah mewarisi yang terbaik daripada kesemua ciri di atas pada 9 Mei 2018. Namun kita juga perlu ingat bahawa PH turut mewarisi sebuah sistem kleptokrasi yang telah merencatkan pentadbiran, fiskal, kewangan dan sistem kehakiman, kalau pun tidak melumpuhkan semua itu sepenuhnya.
Pada Julai 2015, sejurus selepas Jabatan Kehakiman Amerika Syarikat (DOJ) mengeluarkan laporannya, Perdana Menteri Najib Razak hampir-hampir dicekup mengikut peruntukan undang-undang. Namun beberapa pegawai di Malaysia yang sedang menyiasat kes tersebut pula didakwa di bawah Akta 124 (Kanun Keseksaan).
Akta tersebut boleh menahan dan menangkap sesiapa saja – penjara sehingga 20 tahun atau lebih – dengan alasan kononnya mencabar kerajaan yang dipilih secara demokratik. Jika Najib dan BN menang pada 9 Mei tahun lalu, badan perundangan dan polis akan menyaksikan salah satu kekejaman paling teruk pernah berlaku.
Banana republic, mahkamah kangaroo
Ramai pemberi maklumat, termasuk ketua polis negara kini Hamid Bador, yang akan ditahan kerana cubaan untuk meruntuhkan kerajaan pada masa itu.
Saya juga tidak terlepas. Saya ditangkap, ditahan, disoal siasat, dan dilepaskan dengan jaminan polis kerana memberi ciapan di Twiiter mengenai 1MDB.
Undang-undang terhadap berita palsu (fake news) yang telah diluluskan Najib dan BN, digunakan untuk menentang pemberita tempatan dan asing di Malaysia. Sebahagiannya menulis di Financial Times, The Washington Post, the Wall Street Journal, South China Morning Post dan The Economists.
Malaysia pada ketika itu seperti ingin menjadi banana republic dengan mahkamah kangaroo.
Namun Malaysia telah diselamatkan daripada kebohongan kleptokrasi, kakistokrasi dan paling penting, golongan bangsawan yang tamak. Hanya peraturan dan arahan daripada pihak atasan saja yang betul, yang lain salah. Aturan yang hanya ditentukan oleh Najib dan isterinya menjadi keputusan muktamad.
Agak menghairankan apabila selepas kejatuhan Najib, beliau memulakan serangan besar-besaran di media sosial, cuba mencabar pandangan seluruh rakyat Malaysia yang sudah serik dengan penafian dan penipuannya.
Apakah hasilnya? Kempen perhubungan awam “Malu Apa Bosku?” yang mensasarkan golongan B40 dengan harapan mereka akan mengangkat Najib dan isterinya, sebagai pertukaran dengan ganjaran wang.
Malaysia tidak gagal
Biar apa pun yang terjadi, Malaysia di bawah pentadbiran PH bukanlah sebuah negara yang gagal. Ia sekadar mewarisi beberapa kegagalan yang disebabkan oleh rejim Najib, namun itu tidak menggagalkannya sepenuhnya.
Ada tiga sebab. Pertama, meskipun Bursa Saham Kuala Lumpur (KLSE) antara yang tidak mencatatkan prestasi baik di Asia, kita perlu menerima hakikat bahawa Malaysia merupakan negara pengeksport yang bergantung kepada perdagangan.
Apabila AS dan China diheret ke dalam perang dagangan, industri semikonduktor di zon eksport bebas cukai Pulau Pinang menerima kesan buruk secara langsung. Saham pula tidak akan menjadi semakin bagus jika Washington dan Beijing terus berkelahi.
Apa yang Malaysia boleh lakukan adalah sekadar melihat dan berharap agar perang dagangan ini tidak akan memberikan kesan yang lebih buruk.
Kedua, janganlah mengharapkan perubahan di Malaysia boleh berlaku sepantas kilat meskipun Perdana Menteri Dr Mahathir Mohamad berusaha untuk mengubah negara ini menjadi Harimau Asia sekali lagi. Sejak 2003-2018, sekurang-kurangnya 2 perdana menteri gagal menjalankan tugas dengan baik. Tentunya proses pembaikan akan memakan masa.
Ketiga, Malaysia hari ini tidak mampu mencatat pencapaian yang lebih baik kerana kerajaan terdahulu telah mengikat negara dengan perjanjian-perjanjian berat sebelah, seperti projek Laluan Kereta Api Pantai Timur (ECRL).
Jika Malaysia menarik diri daripada perjanjian itu, denda berbilion ringgit akan dikenakan. Dan jika mereka mengenakan denda itu, terutama jika Malaysia tidak mampu membayar hutang RM1.2 trilion, rating kedudukan kita di Fitch, Moody dan Standard & Poor akan menjunam.
Anggapan bahawa Malaysia gagal adalah jauh daripada kebenaran. Apa yang sedang dilakukan adalah menampal semula kelompongan yang dilakukan pentadbiran lama. Negara gagal adalah sebuah negara di mana kos sara hidupnya bukan sekadar meningkat, tetapi memuncak sehingga tidak mampu digapai hampir semua orang.
Dr. Rais Hussin merupakan Presiden & CEO EMIR Research, sebuah organisasi pemikir bebas yang berfokuskan kepada pencernaan saranan-saranan dasar strategik berteraskan penyelidikan yang terperinci, konsisten dan menyeluruh.
刊登在：星洲网 (Sin Chew).
一个失败的国家，或，失败的政府，就是当一切都停止运作——尤其是法治。
然而，法治，根据古典政治哲学家托马斯霍布斯（Thomas Hobbes）的观点，只能由“利维坦”来执行；我们通常称之为国家。
还有其他人，如弥尔（John Stuart Mill）和卢梭（Jean-Jacques Rousseau），两人都认为不论有没有国家来执行法治，公民之间的社会契约足以维持集体凝聚力让社会保持完整。
身为大英帝国的前殖民地，大马拥有盎格鲁撒克逊系统（Anglo-Saxon systems）时期留下的法律。在英国法律体系之下，也可以根据先例来制定法律，即使没有宪法的存在；如同英国的情况。
希望联盟，必须记住，在2018年5月9日继承了上述所有特征中最好的一部分。但是希盟也继承了一个窃贼体系，即使不是完全，也足以掏空行政、财政、金融和司法系统。
如果纳吉或国阵政府在去年5月9日胜选，司法和警方就会见证最糟糕的事情。
无数的吹哨者，其中包括现任全国警察总长阿都哈密，都有可能因为试图破坏民选政府而被逮捕。
我也没有幸免。因为发表有关一马发展公司的推特贴文，而被警方逮捕、扣留、询问和接受警方给予的保释。
关于反假新闻法，如果纳吉和国阵通过的话，将会用来对付大马的国内外记者，包括那些在《金融时报》、《华盛顿邮报》、《华尔街日报》、《南华早报》和《经济学家》的记者。换句话说，大马正在成为香蕉共和国和袋鼠法庭。
但是，大马已经挣脱窃贼统治、恶人政治，以及更重要的是，一个贵族统治。只有上面的规则和命令是正确的。其他人都是错的。在这种情况下，只有纳吉和其夫人在所有课题上成了第一个也是最后一个声音。
难怪纳吉在失败之后，自然而然地转向利用社交媒体，试图挑战所有厌倦了他的否认和谎言的大马人和非大马人的意见。结果是什么？
“我的老板，有什么好害羞？”（Malu Apa Bossku ?）公关活动旨在吸引B40低收入群体，希望这群贫困的人能够倒戈支持这个两人组，以换取经济回报。
不管怎么说，大马在希盟执政之下并没有成为一个失败的国家。它消化和输入了纳吉政权的一些功能失调的地方，但它并没有彻底和完全失败。
我有三个原因。首先，即使吉隆坡证券交易所（KLSE）是亚洲表现不佳的国家之一，也不得不面对大马是一个依赖贸易出口的国家这一事实。当美国和中国陷入高科技贸易战时，必然对槟城自由贸易区的半导体产业有直接的影响。股市表现不好，华盛顿和北京也一样。大马所能做的就是观察并希望避免受到贸易战更进一步的负面影响。
其次，即使首相马哈迪决心让这个国家再次崛起成为亚洲之虎，大马也不会突然一蹴而就。自2013年至2018年以来，至少有两位首相无所表现。还需要清除很多混乱和既得利益。
第三，大马表现不佳，正是因为前朝政府让大马锁在不公平的合约里面，例如东海岸铁路计划。如果大马取消合约，那就必须赔偿数十亿令吉。当他们这么做，尤其是一旦大马无法支付超过1兆亿令吉的债务时，我们的惠誉、穆迪和标准普尔评级将受到严重打击。
大马没有失败。它也没有走向失败。它正试图把前朝政府搞砸的事情做好。失败的国家，不仅仅是生活成本在上升。
莱斯福贤是EMIR Research的总裁兼首席执行官，EMIR Research是一个独立的智囊团，专注于根据严格的研究提出战略政策建议。
