Published by The Malaysian Insight & The Star, image from The Star.
According to the latest quarterly bulletin report (third quarter, 2019) released by Bank Negara Malaysia, Food Imports and the Exchange Rate: More Than Meets the Eye, Malaysia remains a net food importer with imports forming at least a quarter of total food supply (24%). This means that we have not attained self-sufficiency in food supply.
Total food imports in 2018 was valued at RM54 billion compared with 2013 at RM43 billion, reflecting an increase of compound annual growth rate of 5% throughout the five years.
Meanwhile, exports of food and beverage in 2018 rose at a faster pace (by 6% on average), amounting to RM35 billion compared with RM26 billion in 2013. However, as it is, the value of imports exceeds the value of exports.
The report highlights that by and large, Malaysia is self-sufficient in responding to domestic consumers’ demand for many basic food items.
Out of 33 most commonly consumed agricultural products (i.e. brinjal, cucumber, spinach and eggs), half of these food produce have a self-sufficiency ratio (SSR) of more than 100% with cucumber (118%), brinjal (116%), spinach (116%), eggs (116%), long beans (111%), lady’s finger (107%), pineapple (106%), cuttlefish (105%), banana (103%) and shrimp (103%).
The SSR for poultry meat and tuna stands at 98%, representing the two lowest food-import products, followed by crab (93%), ikan kembung (83%), coconut (78%), rice (70%), cabbage (42%), chilli (39%), beef (25%), mango (25%) and mutton (11%) on the higher end of the spectrum of dependency.
From the above, we are heavily dependent on certain food products (e.g. chilli, red meat, mango). Consequently, what are the reasons behind this pattern of dependency?
As such, the current reality for the vast majority of Malaysians is that we tend to spend more on imported products compared with local products, as stated by Prime Minister Dr Mahathir Mohamad.
In this case, higher imports signify that there is indeed a higher demand for these products which the local market is unable to satisfy.
Theoretically, high demand for a product would induce higher production or supply. That being so, when there is an increasing demand of a local product, why does it take a long time for the supply to be increased?
Arguably, this could be due to the inefficiencies in agricultural production, distribution networks and overall supply chain. This includes the availability of land – over-reliance on certain locations such as Cameron Highlands which currently supplies 10% of vegetables in the peninsula.
Among several factors in agricultural production (raw inputs, labour, utilities and logistics) are the many layers involving producers, processors, wholesale distributors, retailers and consumers, all of which affect costs and final prices.
The lack of economies of scale in the production processes and complexities in the domestic supply chain inhibit the country’s self-sufficiency in food supply.
Economies of scale are attainable when more units of a good or service can be produced on a larger scale, yet with abating input costs. Thus, lack of economies of scale in the production would result in firms transferring the high cost of production towards the final prices of their products.
As local products involve higher costs, a more practical approach would be to import food items at a much cheaper cost.
On the other hand, according to a survey by the Federation of Malaysian Manufacturers (FMM) and the Malaysian Institute of Economic Research (MIER) earlier this year, 85% of Malaysian manufacturers reportedly experienced a rise in production costs by up to 10% due to the sales and service tax (SST) rate on raw materials, components and services.
This means that for food and beverages that have high domestic production content, fiscal measures such as SST can increase costs.
In the final analysis, to promote higher self-sufficiency in food supply, perhaps the manufacturers could be given tax exemptions or applying low tariffs on their imported raw and semi-processed materials for local food production.
Moving forward, there also a need to be focused on the policy of ensuring that more land is available for food production via land tax reforms and land distributive schemes by emulating the success of Felda. But instead of exporting commodity crops for foreign exchange revenue, the focus is on promoting the country’s self-sufficiency in food supply.
Other measures of self-sufficiency are:
- Lands that are converted for agricultural purposes should be subjected to lower premium payment to the state government. The Land Acquisition Act 1960 should be made used of to increase agricultural production;
- Crucially as well is the digitalisation of agriculture that will enable higher productivity, yield and quality of food produce to take place, and allowing for suitable sites to be identified or earmarked; and,
- Implementation of smart technology via AgTech (agricultural technology) that would revolutionise farming and agriculture. This has great potential for smart farming in Malaysia when the use of internet-of-things (IoT) has already been deployed in paddy cultivation.
Thus, much more could be done to integrate and expand the use of smart technology into other areas of agriculture such as chilli, red onions and not least red meat (livestock).
Innovations, such as precision farming, would mean less manual workload for farmers since digitalisation and smart technology would perform the substitute role.
For example, drones have been deployed for spraying purposes in our padi fields. Meanwhile, IoT can be used to measure and provide real-time data for farmers in determining irrigation and fertiliser levels.
Talking about farming in the conventional sense, one must not neglect vertical farming which should be strongly encouraged and promoted in urban areas. This means that old and new buildings should be transformed into production areas of food supply. For example, certain levels in high-rise buildings should be allocated for growing vegetables.
In neighbouring Singapore, sky farming is already well under way to meet the country’s food needs and ensure its food security. The plantation culture is dependent on both hydroponics and aeroponics.
Hydroponics essentially means a method of growing plants in a water based, nutrient rich solution, which circumvents the use of soil. It uses inorganic materials such as perlite, rockwool, clay pellets, peat moss, or vermiculite.
On the other hand, aeroponics is a process of growing plants in an air or mist environment. Primarily it has the same concept as the hydroponic system, however aeroponics leaves the roots to dangle in the air where the plants are periodically puffed by specially designed misting devices.
Both out-of-the box methods contribute to solving the land shortage problem.
Moreover, in response to the contemporary imports policies, Dr Mahathir had responded that he will revise the existing policies that have been encouraging imports than exports, in which it would involve restructuring the tax system.
In summary, the factors of fiscal measures, land reforms, smart technology and unconventional, i.e. vertical farming will help to alleviate the challenge of Malaysia’s over-reliance on food imports.
Jamari Mohtar and Alissa Azizi are part of the research team at EMIR Research, an independent think-tank focused on strategic policy recommendations based on rigorous research.
Diterbitkan oleh Malaysiakini, gambar-gambar daripada Malaysiakini.
Menurut laporan buletin suku tahunan terkini (Suku Ketiga, 2019) oleh Bank Negara Malaysia, “Import Makanan dan Kadar Pertukaran”, Malaysia kekal sebagai pengimport makanan dengan sekurang-kurangnya seperempat daripada jumlah keseluruhan bekalan makanan (24 peratus) diimport. Ini bermakna Malaysia masih lagi tidak mencapai tahap keberdikarian (self-sufficiency) dalam bekalan makanan.
Jumlah import makanan pada 2018 bernilai RM54 bilion berbanding 2013 yang berjumlah RM43 bilion, mencerminkan peningkatan kadar pertumbuhan kompaun tahunan sebanyak lima peratus sepanjang lima tahun.
Sementara itu, eksport makanan dan minuman pada 2018 juga meningkat dengan pantasnya (purata 6 peratus), berjumlah RM35 bilion berbanding dengan RM26 bilion pada tahun 2013. Namun, nilai import melebihi nilai eksport.
Laporan tersebut juga menekankan secara keseluruhan, Malaysia mempunyai tahap keberdikarian yang mencukupi terhadap permintaan domestik dalam pelbagai barangan makanan asas.
Daripada 33 produk pertanian yang paling lazim digunakan (terung, timun, bayam dan telur), separuh dari jumlah makanan ini mempunyai nisbah pencapaian keberdikarian (self-sufficiency ratio, SSR) lebih daripada 100 peratus, dengan timun (118 peratus), terung (116 peratus), bayam (116 peratus), telur (116 peratus), kacang panjang (111 peratus), bendi (107 peratus), nanas (106 peratus), sotong (105 peratus), pisang (103 peratus) dan udang (103 peratus).
SSR untuk daging, ayam dan tuna pula berjumlah 98 peratus – dua produk import makanan terendah, diikuti dengan ketam (93 peratus), ikan kembung (83 peratus), kelapa (78 peratus), beras (70 peratus), kubis (42 peratus), cili (39 peratus), daging lembu (25 peratus), mangga (25 peratus) dan daging kambing (11 peratus).
Seperti yang dinyatakan di atas, ramai rakyat Malaysia yang memakan banyak produk makanan tertentu (seperti cili, daging merah, mangga). Oleh itu, apakah sebab di sebalik corak kebergantungan ini?
Realitinya adalah majoriti rakyat Malaysia lebih cenderung untuk berbelanja produk import berbanding produk tempatan, seperti yang disuarakan oleh Perdana Menteri Dr Mahathir Mohamad.
Ketidakcekapan pengurusan pengeluaran hasil pertanian
Dalam hal ini, kadar import yang tinggi menunjukkan bahawa wujud permintaan produk makanan yang tinggi dalam negara yang pasaran tempatan tidak mampu untuk memenuhi kadar permintaan tersebut.
Secara teorinya, permintaan yang tinggi untuk sesuatu produk akan mendorong pengeluaran atau bekalan yang lebih tinggi. Namun, apabila berlaku peningkatan dalam permintaan produk tempatan, mengapa ia mengambil masa yang begitu lama untuk bekalan produk itu bertambah?
Boleh dikatakan ia disebabkan oleh ketidakcekapan dalam pengurusan pengeluaran hasil pertanian, termasuk rangkaian pengedaran dan keseluruhan rantaian bekalan, serta kebergantungan yang obsesif terhadap lokasi tanah penanaman tertentu seperti di Cameron Highlands yang kini membekalkan 10 peratus daripada jumlah sayur-sayuran di semenanjung.
Antara faktor-faktor dalam pengeluaran pertanian selain daripada bahan mentah, buruh, utiliti dan logistik adalah lapisan-lapisan yang melibatkan pengeluar, pemborong, peruncit dan pengguna, yang semuanya mempengaruhi kos dan harga akhir sesebuah produk makanan tersebut.
Di samping itu, kekurangan skala ekonomi dalam proses pengeluaran dan kerumitan dalam rantaian bekalan domestik telah menghalang tercapainya kadar keberdikarian negara dalam bekalan makanan.
Skala ekonomi dapat dicapai apabila lebih banyak unit sesuatu produk boleh dihasilkan dengan kos input yang semakin berkurangan. Sekira skala ekonomi gagal dicapai, hasilnya ialah firma-firma akan memasukkan kos pengeluaran yang tinggi itu ke dalam harga akhir produk mereka.
Oleh kerana kos pengeluaran produk tempatan melibatkan kos yang tinggi, pendekatan yang lebih praktikal adalah mengimport dengan jauh lebih murah barangan makanan dari luar negara.
Berdasarkan tinjauan oleh Persekutuan Pengilang Malaysia (FMM) dan Institut Penyelidikan Ekonomi Malaysia (MIER) pada awal tahun ini, 85 peratus pengilang Malaysia dilaporkan mengalami kenaikan kos pengeluaran sebanyak 10 peratus akibat cukai jualan dan perkhidmatan (SST) yang dikenakan ke atas bahan mentah, komponen dan perkhidmatan.
Ini bermakna untuk produk makanan dan minuman yang mempunyai kandungan pengeluaran domestik yang agak tinggi, langkah fiskal seperti SST boleh menaikkan kos.
Justeru itu, untuk meningkatkan keberdikarian negara dalam bekalan makanan, mungkin para pengilang dapat diberi pengecualian cukai atau dikenakan tarif yang rendah untuk bahan mentah dan separuh mentah yang diimport bagi tujuan pengeluaran makanan tempatan.
Reformasi cukai tanah
Terdapat juga keperluan dalam memberi tumpuan kepada dasar memastikan lebih banyak tanah untuk pengeluaran makanan melalui reformasi cukai tanah dan skim pengagihan tanah seperti yang dilakukan oleh Felda. Namun, fokusnya adalah untuk mempromosikan keberdikarian negara dalam bekalan makanan, dan bukan untuk mengeksport tanaman komoditi tempatan untuk pertukaran asing.
Antara langkah-langkah lain dalam meningkatkan tahap keberdikarian adalah :
- Tanah yang ditukarkan penggunaannya untuk tujuan pertanian hendaklah tertakluk kepada bayaran premium yang lebih rendah kepada kerajaan negeri. Akta Pengambilan Tanah 1960 hendaklah digunakan untuk meningkatkan pengeluaran pertanian;
- Amat penting juga ialah proses digitalisasi pertanian yang membolehkan daya penghasilan (productivity) yang lebih tinggi, hasil dan kualiti pengeluaran makanan yang lebih tinggi, dan mengenalpasti tapak yang sesuai atau yang diperuntukkan untuk pertanian; dan
- Pelaksanaan teknologi pintar melalui AgTech (teknologi pertanian) yang akan merevolusikan pertanian. Pelaksanaan teknologi ini mempunyai potensi yang sangat besar untuk pertanian pintar di Malaysia apabila penggunaan internet untuk segalanya (Internet-of-things, IoT) telah digunakan dalam penanaman padi.
Bahkan juga, lebih banyak lagi yang dapat dilakukan untuk memperluaskan penggunaan teknologi pintar dalam bidang lain seperti penanaman cili, bawang merah dan daging ternakan.
Inovasi seperti pertanian terperinci (precision farming) juga akan memberi kesan terhadap pengurangan beban kerja manual petani apabila digitalisasi dan teknologi pintar akan mengambil alih peranan mereka. Contohnya, dron telahpun digunakan untuk tujuan penyemburan di sawah padi. Selain itu, IoT boleh digunakan untuk mengukur dan menyediakan data sebenar terkini bagi petani dalam menentukan tahap pengairan dan baja mereka.
Bercakap mengenai pertanian dari segi konvensional, kita tidak boleh mengabaikan vertical farming yang sememangnya harus digalakkan di kawasan bandar. Ini boleh diaplikasikan dengan mengubah bangunan-bangunan lama dan baharu kepada kawasan pengeluaran bekalan makanan. Umpamanya, tingkat tertentu di bangunan-bangunan tinggi juga perlu diperuntukkan untuk pertanian sayur-sayuran.
Di negara jiran kita, Singapura, pertanian langit (sky farming) sudah diterapkan untuk memenuhi keperluan makanan negara mereka dan memastikan sekuriti makanan. Budaya perladangan mereka juga bergantung kepada hydroponics dan aeroponics.
Secara dasarnya, hydroponics menggunakan kaedah pertanian yang berasaskan air dan nutrien pekat yang tidak memerlukan penggunaan tanah. Ia menggunakan bahan-bahan bukan organik seperti perlite, rockwool, pelet tanah, lumut gambut atau vermiculite.
Sementara itu, aeroponics pula menggunakan proses tumbuh-tumbuhan diletakkan di dalam persekitaran udara yang sejuk dan berkabus. Ia mempunyai konsep yang sama seperti sistem hydroponics, namun aeroponics membiarkan akar tumbuh-tumbuhan tersebut di udara.
Malah, tumbuh – tumbuhan tersebut akan disiram secara berkala menggunakan alat rias yang direka khas.
Kedua-dua kaedah inovasi ini mampu memainkan peranan dalam menyelesaikan masalah kekurangan tanah dalam pertanian.
Sementara itu, sebagai respons terhadap dasar-dasar import masa kini, Mahathir juga turut menyatakan bahawa beliau akan menyemak semula dasar yang sedia ada yang dilihat menggalakkan import daripada eksport, di mana beliau akan melaksanakan penstrukturan baru berkaitan dengan sistem cukai.
Sebagai rumusan, faktor-faktor langkah fiskal, reformasi tanah, teknologi pintar dan vertical farming, akan dapat membantu Malaysia dalam menangani isu kebergantungan negara terhadap makanan import.
Jamari Mohtar dan Alissa Azizi adalah sebahagian daripada pasukan penyelidik dari EMIR Research, sebuah organisasi pemikir bebas yang berfokuskan kepada pencernaan saranan-saranan dasar strategik berteraskan penyelidikan yang terperinci, konsisten dan menyeluruh.
