Published in AstroAwani, TheMalaysianInsight & Malaysiakini, image by Malaysiakini.
Estimating the actual cost of corruption to society is daunting, due to its profound, ubiquitous and systematic impact on various realms of the socioeconomic life of a nation. Nonetheless, even conservative approximations can yield earth-shaking numbers.
As one way to estimate the monetary loss to corruption, EMIR Research used an approach similar to that in the study by Dreher, Kotsogiannis and McCorriston in 2007.
Dreher with his colleagues used structural equation modelling to construct a cardinal corruption index for approximately 100 countries and eventually compute a measure of the losses due to corruption as a percentage of Gross Domestic Product (GDP) per capita. First, corruption was treated as a latent (unobservable) variable, and the authors were able to retrieve its measure (cardinal corruption index) by modelling the relationships between this latent variable and its underlying observable causes and indicators (for example, GDP per capita; capital control restrictions; financial development as proxied by private credit as a share of GDP; and consumption of cement to capture projects where the scope for corruption is high).
Then by benchmarking the index to estimates of the losses due to corruption from an external source (cost of setting up a new business as a percentage of GDP per capita), the authors were able to derive a value for each of the countries in terms of the losses as a percentage of GDP per capita that arise due to corruption.
Instead of structural equation modelling, EMIR Research deployed a more rigorous Rasch modelling techniques to turn a few globally acknowledged indicators of corruption, such as the Corruption Perception Index, Control of Corruption Index and others (see Figure 1 for details), into a linear measure of corruption, similar to the cardinal corruption index in the study by Dreher et al.
Next, we benchmarked this Rasch-derived measure of corruption against publicly reported estimates of losses associated with corruption as a percentage of GDP for 65 countries from 1996-2022 (Figure 1). Figure 1 shows a very clear relationship (log-linear) where corruption cost as a percentage of GDP escalates rapidly as the country’s corruption level increases.
The regression line in Figure 1 can estimate corruption cost as a percentage of GDP for a given year and country, knowing its Rasch-derived corruption measure, which EMIR Research has calculated as explained above.
We can also use other publicly reported data points on corruption, specifically in Malaysia.
As was reported under Najib Razak’s “Government Transformation Program” in 2010, corruption in Malaysia averaged around 1% to 2% of the Gross Domestic Product (GDP) or RM10 billion a year over the preceding years. This figure seems to be way below the global average cost of corruption as a percentage of a GDP estimate in Figure 1, which is about 10%, while, at the same time, based on EMIR’s Rasch-derived estimates, Malaysia was hovering around the global average corruption level over the period from 2000 to 2010 (see Figure 2).
Also, the above study by Dreher and his colleagues reported a more significant number for the economic cost of corruption in Malaysia over 1980–1997. According to their estimates, Malaysia’s cost of corruption, expressed as a percentage of GDP per capita, over 1980–1997 steadily remained at about 48%. For comparison, in the least corrupt countries on the list, such as Norway and Denmark, over the same period, the cost of corruption reduced from 32.44% and 29.78%, respectively, in 1980, to 11.2% and 11.92%, respectively, in 1997 (Table 1).
However, even though Malaysia’s 2% figure for the early 2000s appears as a gross underestimate, let us still work with this number as a publicly reported figure.
Therefore, we assume that, from 1997 to 2010, the economic loss due to corruption in Malaysia was about 2% of GDP, considering that this is a lower estimate.
The next publicly reported data point is by Transparency International Malaysia (TI-M) and World Bank. According to TI-M and World Bank estimates, since 2013, Malaysia has been losing close to 4% of its GDP annually to corrupt practices. The increase from 2% in 2010 to 4% in 2013 implies 26% annual growth. Therefore, corruption would be 2.25% in 2011 and 3.17% in 2012 (Table 2). And, it is reasonable to assume this 26% yearly growth dynamic shall at least remain — probably, again, as a lower estimate — into the future years, given the massive amount of corruption unearthed during Najib Razak’s administration time and even more recent times.
Interestingly this 26% annual growth figure corresponds well with the PricewaterhouseCoopers (PwC) reports. A PwC report in 2016 showed that bribery and corrupt activities amongst private entities in Malaysia rose from 19 per cent in 2014 to 30 per cent in 2016, which again implies 25.7% annual growth.
Pulling all these figures together (Table 2), we can estimate Malaysia’s total economic cost of corruption by RM2.3 trillion over the last 26 years.
Interestingly, a nearly identical figure, RM2.2 trillion (Table 3), can be derived using the benchmarking method based on global corruption-related data points (see again Figure 1). Naturally, those global data points, as often reported by government officials, are also very conservative estimates.
The total monetary loss figure can still be significantly higher due to the investment multiplier effect, which refers to the stimulative impact of public or private investments. Productive government spending creates productive economic activities across industries, boosting workers’ income in various economic sectors, and the effect is bound to ripple a few times through the economy. However, public money lost through leakages and corruption will not result in this wide spreading of the economic stimulus, thus constituting additional opportunity cost to the public.
Investment multipliers are usually greater than 1. However, consistently keeping to a very conservative line of the estimates, each RM1 out of an estimated above loss of RM2.2 trillion – RM2.3 trillion could easily result in at least an additional RM1 opportunity cost bringing the total amount to a whopping RM4.5 trillion over the last 26 years.
Yet, still, we must remember that all the above are frugally conservative estimates!
Furthermore, many indirect costs of corruption are bound to remain immeasurable and unaccounted for, as corruption does more than anything else to destroy the various central relationships needed for peaceful, harmonious development—it undermines the very glue that holds society together. It is often at the root of political dysfunction and social disunity.
The corruption also leaves the nation bare open to neo-colonisation and exploitation and poised to lose its global competitive advantage. It discourages local and foreign investment, especially the ones that can create high-value jobs and economic activities, while exploitative foreign investment will still be there and thrive with the high level of corruption. Through a distortion in spending priorities, corruption undermines the ability of the state to promote sustainable and inclusive growth.
In short, corruption is at the heart of our failures as a society.
This is why despite its massive wealth of oil, gas, palm oil, rubber, timber, agriculture and many others, Malaysia was not able to keep pace with many other countries in the region that are less blessed with natural resources. Forgetting not how much Malaysia is protected from the massive natural calamities. Malaysia is designed to succeed from its inception. Only man, i.e. leadership can profoundly impact the natural Malaysia’s DNA to succeed.
The wealth of resources is something that always gives unwise stewards of nations an illusion that they govern it well — bad governance and continuous plundering of the resources but the country is still standing. But can Malaysia continue to bleed ?
If we look at the declared national debts including liabilities reaching RM1.5 trillion, almost 80% of the GDP end-2022, and look at the conservative estimated loss due to corruption and leakages for the last 26 years at RM4.5 trillion, Malaysia could have prospered without any debt and/or borrowings. We must remember while the natural resources are all finite, like oil and gas, the government funding requirement to support nation’s growth will continue to increase infinitely. This has pushed many nations in the middle east, for instance to looks at diversifying the economy credibly through impactful digital transformation and reduce over reliance on oil and gas.
For a moment let us pause and think what could we have done with RM4.5 trillion that we have lost (albeit conservative numbers) for the people and the nation?
Dr Rais Hussin is the president and chief executive officer of EMIR Research, a think tank focused on strategic policy recommendations based on rigorous research.
Kerugian Kewangan Malaysia akibat Rasuah dan Ketirisan – RM4.5 Trilion dalam tempoh 26 tahun
Diterbitkan oleh AstroAwani, SinarHarian, Suara.TV & BeritaRTM.
Membuat anggaran kesan sebenar rasuah kepada masyarakat adalah tugas yang berat dan sukar, kerana kesannya yang mendalam, luas dan sistematik ke atas pelbagai sudut sosioekonomi sesebuah negara. Walau bagaimanapun, anggaran konservatif sudah dapat memberi gambaran yang membuka mata dan menggegarkan jiwa.
Sebagai salah satu cara untuk menganggarkan kerugian kewangan akibat rasuah dan ketirisan, EMIR Research menggunakan pendekatan yang serupa dengan kajian Dreher, Kotsogiannis dan McCorriston pada tahun 2007.
Dreher bersama rakan sekerjanya menggunakan model persamaan struktur (structural equation modelling) untuk membina indeks rasuah kardinal (nombor yang menyatakan kuantiti) untuk kira-kira 100 negara dan akhirnya mengira ukuran kerugian akibat rasuah sebagai peratusan Keluaran Dalam Negara Kasar (KDNK) per kapita. Pertama, rasuah dianggap sebagai pembolehubah tersirat/tertutup (tidak boleh diperhatikan), dan para penyelidik mendapat ukurannya (indeks rasuah kardinal) dengan membuat model yang menghubungkan antara pembolehubah tersirat ini dengan punca dan penunjuk yang boleh diperhatikan (contohnya, KDNK per kapita; sekatan kawalan modal; pembangunan kewangan melalui proksi kredit swasta sebagai bahagian KDNK; dan penggunaan simen bagi mengambil kira projek di mana skop/potensi rasuah adalah tinggi).
Kemudian, dengan menanda aras indeks kepada anggaran kerugian akibat rasuah daripada sumber luar (kos penubuhan perniagaan baru sebagai peratusan KDNK per kapita), kumpulan penyelidik ini dapat memperoleh nilai bagi setiap negara dari segi kerugian sebagai peratusan KDNK per kapita yang timbul akibat rasuah.
EMIR Research menggunakan teknik pemodelan Rasch yang lebih ketat berbanding model persamaan struktur, untuk menukar beberapa petunjuk tahap rasuah yang diiktiraf di peringkat global, seperti Indeks Persepsi Rasuah, Indeks Kawalan Rasuah dan lain-lain (lihat Rajah 1 untuk butiran), menjadi ukuran rasuah yang linear, seperti indeks rasuah kardinal dalam kajian oleh Dreher et al.
Seterusnya, EMIR Research menanda aras ukuran rasuah yang diterbitkan oleh Rasch ini terhadap anggaran kerugian yang dilaporkan secara terbuka berkaitan rasuah dan ketirisan sebagai peratusan KDNK bagi 65 negara dari tahun 1996-2022 (Rajah 1). Rajah 1 menunjukkan hubungan yang sangat jelas (log-linear) di mana kesan (kos) rasuah dan ketirisan sebagai peratusan KDNK meningkat dengan cepat apabila tahap rasuah negara meningkat.
Garis regresi (regression line) dalam Rajah 1 boleh menganggarkan kos rasuah dan ketirisan sebagai peratusan KDNK untuk tahun dan negara tertentu, dengan mengetahui ukuran rasuah terbitan Rasch, yang telah dikira oleh EMIR Research seperti yang dijelaskan di atas.
Data atau sumber maklumat lain yang dilaporkan secara umum atau terbuka mengenai rasuah, khususnya di Malaysia turut boleh digunakan.
Seperti yang dilaporkan dalam “Program Transformasi Kerajaan” dibawah pentadbiran Najib Razak pada 2010, purata rasuah di Malaysia adalah sekitar 1% hingga 2% daripada KDNK atau RM10 bilion setahun berbanding tahun-tahun sebelumnya. Angka ini nampaknya amat jauh di bawah kos purata rasuah global dalam peratusan anggaran KDNK dalam Rajah 1, iaitu kira-kira hanya 10%, manakala, pada masa yang sama, berdasarkan anggaran EMIR Research menggunakan teknik Rasch, Malaysia berlegar di sekitar tahap rasuah purata global sepanjang tempoh dari 2000 hingga 2010 (rujuk Rajah 2).
Selain itu, kajian oleh Dreher dan rakan sekerja melaporkan angka yang lebih ketara bagi kesan (kos) rasuah kepada ekonomi Malaysia sepanjang tahun 1980–1997. Menurut anggaran mereka, kos rasuah Malaysia, yang dinyatakan sebagai peratusan KDNK per kapita, sepanjang 1980–1997 kekal pada kira-kira 48%. Sebagai perbandingan, di negara paling kurang rasuah dalam senarai seperti Norway dan Denmark, dalam tempoh yang sama kos rasuah masing-masing berkurangan daripada 32.44% dan 29.78% pada tahun 1980, kepada 11.2% dan 11.92%, dalam 1997 (Jadual 1).
Namun, walaupun angka 2% yang dicatatkan Malaysia ketika awal tahun 2000an kelihatan dipandang remeh (anggaran yang rendah), marilah kita tetap gunakan data ini sebagai angka yang dilaporkan secara umum.
Oleh itu, EMIR Research mengandaikan bahawa bermula dari tahun 1997 hingga 2010, Malaysia telah mengalami kerugian ekonomi mencecah 2% daripada KDNK akibat rasuah, memandangkan anggaran yang lebih rendah ini.
Data lain yang dilaporkan secara terbuka ialah oleh Transparency International Malaysia (TI-M) dan Bank Dunia. Menurut anggaran TI-M dan Bank Dunia, Malaysia kehilangan hampir 4% daripada KDNK setiap tahun sejak 2013 disebabkan amalan rasuah dan korupsi. Peningkatan daripada 2% pada tahun 2010 kepada 4% pada tahun 2013 menandakan peningkatan tahunan sebanyak 26%. Oleh itu, rasuah pada tahun 2011 ialah 2.25% dan pada 2012 ialah 3.17% (Jadual 2). Dan, memandangkan rasuah dalam jumlah yang besar telah ditemui di bawah pentadbiran Najib Razak dan juga baru-baru ini, dinamik pertumbuhan tahunan sebanyak 26% ini dipercayai akan berterusan walaupun pada kadar yang lebih rendah pada tahun-tahun akan datang.
Menariknya, angka pertumbuhan 26% ini bertepatan dengan laporan oleh PricewaterhouseCoopers (PwC). Laporan PwC pada tahun 2016 menunjukkan kegiatan sogokan dan rasuah di kalangan syarikat swasta di Malaysia meningkat daripada 19% pada tahun 2014 kepada 30% pada tahun 2016, di mana ia sekali lagi menunjukkan kenaikan tahunan sebanyak 25.7%.
Dengan menggabungkan semua angka ini (Jadual 2), kita boleh menganggarkan keseluruhan kesan (kos) terhadap ekonomi Malaysia akibat rasuah sepanjang tempoh 26 tahun yang lalu ialah sebanyak RM2.3 trilion.
Lebih menarik lagi, angka yang hampir sama, iaitu RM2.2 trilion (Jadual 3), dapat diperolehi menggunakan kaedah penanda aras berdasarkan data berkaitan rasuah di peringkat global (rujuk semula Rajah 1). Sememangnya, data global seperti yang yang dilaporkan oleh pihak berkuasa kerajaan juga merupakan anggaran yang sangat konservatif.
Jumlah angka kerugian kewangan masih boleh menjadi jauh lebih tinggi disebabkan kesan pengganda pelaburan, yang merujuk kepada impak stimulatif pelaburan awam atau swasta. Perbelanjaan kerajaan yang produktif mewujudkan aktiviti ekonomi yang produktif merentasi industri, meningkatkan pendapatan pekerja dalam pelbagai sektor ekonomi dan kesan gandaan merentasi sektor-sektor ekonomi. Walau bagaimanapun, penyelewengan dana awam melalui ketirisan dan rasuah tidak akan menyebabkan penyebaran rangsangan ekonomi yang meluas ini, sekali gus menyebabkan pertambahan kos melepas kepada rakyat.
Pengganda pelaburan biasanya lebih besar daripada 1. Namun, kekal konsisten mematuhi garis anggaran yang sangat konservatif, setiap RM1 daripada anggaran kerugian melebihi RM2.2 trilion – RM2.3 trilion mungkin mengakibatkan sekurang-kurangnya RM1 tambahan kos melepas menjadikan jumlah keseluruhan yang luar biasa iaitu RM4.5 trilion sepanjang tempoh 26 tahun.
Namun begitu, kita perlu ingat bahawa semua ini hanyalah anggaran yang amat konservatif!
Tambahan lagi, banyak kesan atau kos rasuah dan ketirisan tidak langsung yang tidak dapat diukur dan tidak dapat dikesan, kerana rasuah telah memusnahkan pelbagai hubungan utama yang diperlukan untuk pembangunan yang aman dan harmoni – ia menjejaskan ikatan yang menyatukan rakyat. Ia sering menjadi punca politik yang tidak berfungsi dengan sempurna dan perpecahan sosial.
Rasuah juga menjadikan negara terdedah dengan neokolonisasi dan eksploitasi dan berpotensi besar kehilangan kelebihan daya saing di peringkat global. Ini mengurangkan keyakinan pelaburan tempatan dan asing, terutamanya yang boleh mewujudkan pekerjaan bernilai tinggi dan aktiviti ekonomi, manakala pelaburan asing yang bersifat eksploitasi akan kekal berkembang dengan rasuah di tahap yang tinggi. Menerusi perubahan mundur dalam keutamaan perbelanjaan, rasuah menjejaskan keupayaan negara untuk menggalakkan pertumbuhan yang mampan dan inklusif.
Pendek kata, rasuah adalah akar umbi kepada kegagalan bersama sebagai sebuah masyarakat.
Inilah sebabnya, di sebalik kekayaan negara melalui sumber minyak, gas, minyak sawit, getah, kayu balak, pertanian dan pelbagai lagi, Malaysia tidak dapat bersaing dengan negara-negara lain di rantau ini yang kurang dengan sumber aslinya. Tidak lupa juga Malaysia yang jauh dilindungi daripada bencana alam berbanding negara-negara lain. Pembentukan Malaysia sudah dilandasan kejayaan. Hanya manusia, iaitu kepimpinan boleh memberi kesan mendalam kepada “DNA” semulajadi Malaysia untuk berjaya.
Kekayaan sumber adalah sesuatu yang nampaknya sentiasa memberi ilusi kepada pemimpin yang kurang bijak bahawa mereka seolah-olah mentadbir negara dengan baik. Negara masih teguh berdiri walaupun dengan tadbir urus yang teruk dan pembaziran sumber yang berterusan. Namun, adakah Malaysia masih dapat terus mengalir keluar darahnya tanpa kesan?
Malaysia boleh menjadi makmur tanpa sebarang hutang dan/atau pinjaman jika kita mengambil kira hutang dan liabiliti negara yang diisytiharkan berjumlah RM1.5 trilion (hampir 80% daripada KDNK menjelang akhir tahun 2022) dan anggaran kerugian secara konservatif akibat rasuah dan ketirisan sepanjang 26 tahun berjumlah RM4.5 trilion. Kita mesti ingat bahawa walaupun sumber asli seperti minyak dan gas adalah terhad, perbelanjaan kerajaan yang diperlukan kerajaan untuk pertumbuhan negara akan sentiasa meningkat. Ini telah memaksa beberapa negara di Timur Tengah, sebagai contoh, untuk mempertimbangkan pengurangan pergantungan mereka kepada minyak dan gas dengan mempelbagaikan ekonomi mereka melalui transformasi digital yang berkesan.
Marilah kita berfikir sejenak apa yang boleh dilakukan untuk rakyat dan negara dengan RM4.5 trilion (meskipun anggaran yang konservatif) yang telah lenyap ini?
Dr Rais Hussin adalah Presiden dan Ketua Pegawai Eksekutif EMIR Research, sebuah organisasi pemikir bebas yang berfokuskan kepada pencernaan saranan-saranan dasar strategik berteraskan penyelidikan yang terperinci, konsisten dan menyeluruh.
