Published by The Star, New Straits Times, Biztech.asia & The Sun Daily, image from The Star.
The Shared Prosperity Action Council announced by Prime Minister Tan Sri Muhyiddin Yassin on Sept 29 is a golden opportunity to prioritise the goal of regional inclusion and reduce socioeconomic disparities among Malaysian states.
Regional inclusion is the sixth strategic thrust of Shared Prosperity Vision (SPV) 2030. SPV 2030 is a commitment to make Malaysia a nation that can achieve sustainable growth that is fairly and equitably distributed across income groups, ethnicities, regions and supply chains to provide a decent standard of living for all citizens by 2030.
Despite efforts made to reduce regional imbalances, the urban-rural divide persists, especially in Sabah, Sarawak, and the eastern and northern regions of the peninsula.
According to the midterm review of the 11th Malaysia Plan (2015-2020; the 12th Malaysia Plan began this year), Sabah recorded the lowest GDP per capita at RM22,098, followed by the peninsula’s eastern region – comprising Kelantan, Terengganu and Pahang – at RM23,392, and the northern region – comprising Perlis, Kedah, Perak and Penang – at RM29,725 in 2016.
Access to a clean and treated water supply in rural areas remains a challenge. Compared with other states that have achieved more than 90% access to such a supply in 2016, Kelantan recorded the lowest access at 67.7% followed by Sabah at 79% and Sarawak at 80.4%. Rural access to electricity supply is the lowest for Sarawak at 85.4% while Sabah stood at 92.4% in 2017.
Due to limited private investment and complicated local authority procedures, both Sabah and Sarawak recorded lower than the national average of 117.3 per 100 inhabitants for broadband penetration in 2017 – 64.5 for Sabah and 106.5 for Sarawak.
The Covid-19 pandemic has exposed how vulnerable rural Malaysians are when it comes to accessing road networks and water and electricity supply as well as health, education, transport and digital infrastructure.
This can be seen in both Sabah and Sarawak where till today there is a smaller distribution of doctors, specialists and teachers than on the peninsula. Moreover, the lack of medical centres and amenities has raised the cost of healthcare while the lack of education facilities has deprived some rural folk of an education.
In addition, Malaysia has a problem providing equal Internet access in urban and rural areas, which was highlighted by the case of Sekolah Kebangsaan Linungkuan Tenghilan in Sabah’s Tuaran District and the story of Veveonah Mosibin and her treetop adventure in search of a reliable Internet connection for her exams.
At the same time, due to poverty or a lack of awareness, at least 35% of Malaysian students do not have proper digital tools or appliances to access knowledge digitally. Many do not have adequate home Internet access for remote learning.
Therefore, to promote balanced growth in urban and rural areas, state government agencies must lead in fostering economic development within the states.
They have to work closely with the Federal Government by working on interstate projects such as roads, utilities and flood mitigation infrastructure. With the Federal Government’s allocation in development expenditure, the six less developed states, Sabah, Sarawak, Kelantan, Terengganu, Kedah and Perlis, can enjoy better infrastructure access as well as generate more economic activities.
Also, state government agencies need to expand downstream activities to spur economic growth. For instance, the development of the Kedah Rubber City in the northern region focuses on creating high value-added products from the rubber industry such as specialised latex and rubber products as well as precision engineered rubber products.
Another example is the Palm Oil Industrial Cluster in Sandakan and Lahad Datu in Sabah, which has the potential to boost investment in higher value-added downstream processing activities.
Increasing accessibility and connectivity through better utilisation of resources will stimulate socioeconomic activities, including the creation of new jobs for locals, further reducing regional imbalances.
To accelerate rural development, Sarawak needs to use newly-established development agencies such as the Highland Development Agency, Upper Rajang Development Agency and Northern Region Development Agency. The state can use these bodies to further harness growth potential and boost rural transformation in the highland Baram area, Kapit Division and Kanowit District in Upper Rajang as well as Limbang Division in northern Sarawak.
It is also crucial for state government agencies to work with the private sector in rural areas. Private sector participation would help attract higher value investment, promote rural tourism activities and agrotourism, enable product to be sold via digital applications and social media, as well as enhance employability through knowledge enhancement and skills training.
By emphasising regional inclusion, the government would be able to create an integrated urban-rural public transportation system, have 10 listed companies in each developing state, reduce income disparity between regions by half, as well as reassess the quantity and quality of Malay reserve land.
In addition, the government would be able to introduce several new regional economic hotspots outside the Klang Valley while ensuring that the nation’s Critical Infrastructure Development Plan is realised.
It is also important to align the goals of achieving regional inclusion under SPV 2030 with the mid-term review of the 11th Malaysia Plan and the 2030 Agenda for Sustainable Development 2030.
Amanda Yeo is Research Analyst at EMIR Research, an independent think tank focused on strategic policy recommendations based on rigorous research.
Diterbitkan oleh Utusan Borneo (Sabah), Berita Harian, Utusan Malaysia & Harian Kini.
Oleh kerana jurang sosioekonomi dilihat berterusan di antara negerinegeri di Malaysia, penubuhan Majlis Tindakan Kemakmuran Bersama (MTKB) yang diumumkan Perdana Menteri Tan Sri Muhyiddin Yassin pada 29 September merupakan peluang terbaik untuk mencapai matlamat keterangkuman wilayah.
Keterangkuman wilayah merupakan Teras Strategik keenam di bawah Wawasan Kemakmuran Bersama 2030 (WKB2030) dan bertujuan untuk menaiktarafkan infrastruktur yang sedia ada bagi mempercepatkan pertumbuhan ekonomi Malaysia.
Secara amnya, WKB2030 adalah komitmen untuk menjadikan Malaysia sebuah negara yang mampu mencapai pembangunan mampan seiring dengan pengagihan ekonomi yang adil, saksama dan inklusif untuk semua lapisan pendapatan, etnik, wilayah dan rantaian bekalan bertujuan untuk menyediakan taraf hidup yang sewajarnya bagi semua warganegara pada 2030.
Walaupun banyak usaha telah dilakukan untuk mengurangkan ketidakseimbangan wilayah, jurang antara bandar dan luar bandar masih berkekalan, terutamanya di wilayah Sabah, Sarawak, Timur dan Utara.
Menurut Kajian Separuh Penggal Rancangan Malaysia Kesebelas, negeri Sabah merekodkan KDNK per kapita terendah iaitu sebanyak RM22,098, diikuti wilayah Timur yang terdiri daripada Kelantan, Terengganu dan Pahang pada RM23,392 dan wilayah Utara yang terdiri daripada Perlis, Kedah,
Perak dan Pulau Pinang pada RM29,725 pada tahun 2016.
Akses bekalan air bersih dan terawat di kawasan luar bandar masih menjadi masalah. Berbanding dengan negeri lain yang telah memperolehi akses bekalan air bersih dan terawat lebih daripada 90% pada tahun 2016, negeri Kelantan mencatat peratusan yang terendah, iaitu sebanyak 67.7%, diikuti oleh negeri Sabah sebanyak 79% dan negeri Sarawak sebanyak 80.4%.
Malah, akses bekalan elektrik luar bandar di negeri Sarawak adalah yang terendah, iaitu sebanyak 85.4% manakala di negeri Sabah pula pada sebanyak 92.4% untuk tahun 2017.
Disebabkan pelaburan swasta yang terhad dan prosedur pihak berkuasa tempatan (PBT) yang rumit, kedua-dua negeri Sabah dan Sarawak mencatat kadar penembusan jalur lebar yang lebih rendah berbanding purata nasional, iaitu sebanyak 117.3 per 100 penduduk pada tahun 2017 – negeri Sabah sebanyak 64.5 dan negeri Sarawak sebanyak 106.5.
Pandemik Covid-19 telah menonjolkan betapa rawannya rakyat Malaysia yang tinggal di luar bandar dalam mengakses rangkaian jalan raya, bekalan air dan elektrik serta infrastruktur kesihatan, pendidikan, pengangkutan dan digital.
Ini dapat dilihat di Sabah dan Sarawak di mana sehingga hari ini, mereka mengalami masalah peruntukan doktor, pakar dan guru yang lebih kecil berbanding Semenanjung. Selain itu, kekurangan pusat perubatan dan kemudahan yang berkenaan telah menaikkan kos rawatan kesihatan sementara kekurangan kemudahan pendidikan telahpun menghalang sebilangan penduduk di kawasan luar bandar mendapat akses pendidikan.
Pada masa yang sama, atas sebab kemiskinan dan ketiadaan kesedaran, sekurang- kurangnya 35% pelajar Malaysia tidak mendapat kemudahan alat digital yang setimpal bagi meningkatkan ilmu pengetahuan digital. Ramai pelajar tidak mempunyai Internet yang mencukupi untuk pembelajaran jarak jauh di rumah.
Justeru, bagi mendorong pertumbuhan yang seimbang antara kawasan bandar dan luar bandar, agensi kerajaan negeri haruslah menjadi pemacu dan pemangkin supaya kemajuan pembangunan ekonomi di negeri-negeri tercapai.
Mereka haruslah bekerjasama dengan kerajaan persekutuan dalam mengendalikan projek antara negeri seperti jalan raya, utiliti dan infrastruktur tebatan banjir. Dengan perbelanjaan pembangunan yang disalurkan kerajaan persekutuan, enam negeri yang kurang maju seperti Sabah, Sarawak, Kelantan, Terengganu, Kedah dan Perlis dapat menikmati infrastruktur yang berkualiti tinggi serta menjana lebih banyak aktiviti ekonomi.
Selain itu, agensi kerajaan negeri perlu memperluas aktiviti hiliran bagi merangsang pertumbuhan ekonomi. Sebagai contoh, pembangunan Bandaraya Getah Kedah (KRC) di wilayah utara yang tertumpu pada industri getah, seperti produk lateks serta produk getah kejuruteraan tepat, akan membolehkan pengeluaran produk nilai tambah tinggi.
Sementara itu, Kluster Industri Minyak Sawit (POIC) di Sandakan dan Lahad Datu di wilayah Sabah berpotensi melonjakkan pelaburan dalam aktiviti pemprosesan hiliran yang mempunyai nilai tambah yang lebih tinggi.
Dengan meningkatkan akses dan kesalinghubungan melalui penggunaan sumber yang lebih baik, usaha-usaha ini dapat merangsang aktiviti sosioekonomi termasuk pewujudan pekerjaan baharu untuk penduduk tempatan, sekali gus mengurangkan ketidakseimbangan antara wilayah.
Bagi mempercepatkan pembangunan luar bandar, Sarawak perlu mengembelingkan usaha tenaga tiga agensi pembangunan yang baru ditubuhkan, iaitu Highland Development Agency, Upper Rajang Development Agency dan Northern Region Development Agency. Ini dapat memanfaatkan potensi pertumbuhan dan melonjakkan transformasi luar bandar di Baram, iaitu di kawasan tanah tinggi
Sarawak, Bahagian Kapit dan Daerah Kanowit di Hulu Rajang serta Bahagian Limbang di utara Sarawak.
Agensi kerajaan negeri juga perlu bekerjasama dengan sektor swasta supaya penduduk di kawasan luar bandar menikmati infrastruktur yang lebih berkualiti. Penyertaan sektor swasta di kawasan luar bandar akan menarik pelaburan yang bernilai lebih tinggi, mempromosikan aktiviti pelancongan luar bandar dan agropelancongan, memasarkan produk melalui aplikasi digital dan media sosial serta menambah baik keupayaan untuk mendapatkan pekerjaan melalui peningkatan ilmu dan latihan kemahiran. Dalam mengutamakan keterangkuman wilayah, kerajaan boleh membentuk sistem pengangkutan awam bersepadu antara bandar dan desa, memastikan 10 syarikat tersenarai di setiap negeri membangun di mana separuh daripadanya adalah Bumiputera, mengurangkan perbezaan pendapatan antara wilayah, serta menilai semula kuantiti dan kualiti tanah rizab Melayu.
Di samping itu, kerajaan juga boleh memperkenalkan beberapa hotspot ekonomi serantau baharu khususnya di luar Lembah Kelang selain memastikan Pelan Pembangunan infrastruktur kritikal negara dapat dipenuhi.
Pentingnya juga untuk kerajaan menyelaraskan matlamat dalam mencapai keterangkuman wilayah di bawah WKB2030 dengan Kajian Separuh Penggal Rancangan Malaysia Kesebelas dan Agenda 2030 untuk Pembangunan Mampan 2030.
Amanda Yeo merupakan Penganalisis Penyelidik di EMIR Research, sebuah organisasi pemikir bebas yang fokus kepada pencernaan saranan-saranan dasar strategik berteraskan penyelidikan yang terperinci, konsisten dan menyeluruh.
刊登在：Borneo Today.
由于各个州属之间持续面临社会经济差距，马来西亚首相丹斯里慕尤丁于9月29日宣布成立共享繁荣愿景行动理事会（MTKB）。这将是实现区域平衡发展的绝佳机会。
区域平衡发展是《2030年共享繁荣愿景》第六项策略主轴，其目的是发展完善的基础设施，促进马来西亚经济增长。
简而言之，共享繁荣愿景是一种承诺，让马来西亚实现可持续增长，并且让所有收入群体、种族、地区和供应链享有公平分配，从而在2030年之前为所有公民提供体面的生活。
尽管政府努力缓解区域失衡，但城乡鸿沟仍然存在，特别是在沙巴、砂拉越、东海岸和北马。为了享有更好的基础设施，沙巴子民在近期州选中转投沙巴人民联盟。
近期州选的胜利让首相更为坚定，并承诺分配更多的联邦拨款，提升沙巴州内的基础设施。
根据第十一大马计划中期报告，2016年沙巴的人均国内生产总值(GDP per capita)最低，为22，098令吉，其次是东海岸，为23，392令吉，而北马则为29，725令吉。
在乡区获取干净水源仍是一大挑战。与其他州属相比，吉兰丹于2016年只有67.7%的干净水源，其次为沙巴（79%）和砂拉越（80.4%）。
另一方面，砂拉越的乡区电力供应于2017年仍是最低的，为85.4%，而沙巴则为92.4%。
由于有限的私人投资和繁琐的地方政府程序，沙巴和砂拉越的宽带普及率均低于全国平均水平（2017年每百居民为117.3人），其中沙巴为64.5，砂拉越为106.5.
新冠肺炎施虐更暴露了乡区居民获得道路连接、水电供应以及卫生、教育、交通和数字基础设施方面的脆弱。
沙巴和砂拉越更为显著。直到今天，东马的医生、专家和教师分布都比西马半岛来得低。此外，医疗中心和设施的匮乏增涨了具体的医疗保健成本。教育设施方面的缺乏促使部分乡区居民无法受教育。
此外，马来西亚仍然面临不平等的网络连接问题。这可从沙巴斗亚兰国小(Sekolah Kebangsaan Linungkuan Tenghilan) 以及薇薇奥娜 (Veveonah) 的爬树冒险故事中显示。
同时，由于贫困问题或意识不足，至少35%的马来西亚学生没有适当的数位工具或设备吸取数位资讯。大多数公民没有足够的家庭网络进行远程学习。
因此，为了促进城乡之间的均衡发展，州政府必须成为主帅，促进州内经济发展。
借此，州政府必须与联邦政府紧密合作，开展道路、水电和防洪基础设施有关的建设项目。联邦拨款能让六个欠缺发展的州属，如沙巴、砂拉越、吉兰丹、登嘉楼、吉打和玻璃市享有更好的基础设施，并促进更多经济活动。
另外，州政府需扩大下游经济发展，推动经济增长。
在北马方面，吉打橡胶城发展集中于橡胶业，如特种胶乳和橡胶产品以及精密工程橡胶产品，以产出高附加值产品。
同时，位于沙巴州山打根和拿笃的棕榈油产业集群（POIC）将促使更高附加值下游工业活动的投资。
通过更完善的资源分配，更多社会经济活动将会产生，包括为当地人创造新的就业机会，进一步缓解区域失衡。
此外，砂拉越需利用新成立的发展机构，即高原发展机构(HDA)、拉让江上游发展机构（URDA）及北区发展机构（NRDA），加速乡区发展。
州政府也需与私营部门合作，让乡区居民享有更好的基础设施。私营部门的乡区参与将有助于吸引更高价值的投资、促进郊区旅游、透过数位应用程序和社交媒体进行产品销售以及通过技能培训来提升就业能力。
强调区域平衡发展将协助政府建立完善的城乡公共交通系统、在每个发展中州属拥有10家上市公司，其中一半为土著、将地区之间的收入差距缩减一半以及重新评估马来保留地的数量和质量。
除了确保国家关键基础设施发展项目得以进行，政府还能在巴生谷以外引入几个新的区域经济热点。
政府也需确保《2030年共享繁荣愿景》中的区域平衡发展目标与《第十一大马计划中期报告》及《2030年可持续发展议程》一致。
杨颜殷是EMIR Research的研究分析员, EMIR Research是一个独立的智囊团，专注于根据严格的研究提出战略政策建议。
